663. o günlərdə görüşmək istəyəndə "mənlik deyil e görüşlər. anxietydən susub qalacam, səndə sıxılarsan, mən də" deyəndə, israrla yoxe gəl e gəl heç nə olmaz deyəndən sonra, ortaq dostumuza: "ona yavaşca izah elə ki, heç nə olan deyil, mən adam yeyən zad deyiləm, çəkinməsin, amma bax ha, yavaşca, bir başa səsimi yollama özünə!"
deyəndə, bir boşluqda hiss elədim özümü.
o və onun timsalında bir çoxu hardasa eyni şeyi deyir:"utanma"
"məsələ utanmaqda deyil nə bilim nə bla bla" izah eləməyə başlayanda da artıq onlar üçün maraqlı olmur. niyə? çünki o cümləni deməmiş focusu özlərinə çevrirlər. sanki özlərini olsalarda, olmasalar da daha üstün görürlər.
məsələ isə tamam başqa cürədi, bu bir savaşdır, doğru düşüncə vs anxiety nəticəsində səhv hərəkət.
hərəkətlərim düşüncələrimi yarı yolda qoyur, satır, bəzən kilidliyir. amma onlar, satıldıqları yerdən qaçıb gəlir, yada kilidləndiyi yerdən tez- tez sanki bağıraraq bir daha yadına salıb peşmançılıq çəkdirirlər.
sadəcə bir fikir. bu uğruna 20 entry yazacağım, yaxın olduğum kimləsə 10 dəqiqə müzakirə aparacağım, tanımadığım birinə isə anlıq anxietydən sənin fikrin nədir bəs? sualına "heç nə" deyib o şedevri ya ortaya çıxarmayacağım, ya da, 1 dəqiqə başlıq formatında deyib, sonuna da mistik: "belə baxanda çox boş fikirdi, nəysə siz davam edin" deyəcəyim bir fikir yəni.
fikir verdinizsə, azca sosiallaşdıqca, yəni insanlarla üzbəüz gələndə, o fikri demə keyfiyyəti getdikcə, aşağı düşür.
sadəcə o an elədi. o an tam o saniyə, gecə bədahətən, gələndə sevindiyin fikir, boş gəlir. beynində düz olmasını təsdiqləyən milyonlarla alternativlərə sadəcə bir komandanı verirsən: sus!
və sonsuz savaşda qalibiyyəti yenə səhv hərəkətə verirsən. peşmançılıqdan gəbərəcəyini, gecə yuxunu qaçıracağını, "kaş" lara boğulacağını bilərək.
çox iyrənc bir durumdur, yoldaşlar. neçə-neçə fürsətləri itirə itirə getmək, olsa idi necə olardı deyə düşünməkdən beynini çürütmək, toparlamağa başlayanda, yeni bir işin ucundan tutmağa çalışanda, anxiety nəticəsində tutduğun yerdən sürətlə yerə düşürsən, 1 dəfə , 2 dəfə yada daha çox. o fikir başqasının azğından çıxanda, reaksiyaların umbay olmasının yada çox təqdirə layiq görülməsindən asılı olmayaraq, ya da sakitcə dediyin zarafatı kiminsə bərkdən deyib bütün qrupu güldürməsini görəndə, necə deyəllər, canın çıxır, səsin çıxa bilmir.